Ανιχνεύοντας και παρατηρώντας τους ήχους και τις φωνές

Η έρευνα που δημοσιεύουμε ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 2017 είναι διαπανεπιστημιακής συνεργασίας με επικεφαλής το Πανεπιστημίου του Durham.



Πραγματεύεται την ανίχνευση των ήχων ομιλίας, ποια μέρη του εγκεφάλου ενεργοποιούνται και πως εκείνα δραστηριοποιούνται, από τους ανθρώπους που ακούνε φωνές χωρίς συμπτώματα ψύχωσης (δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να μελετηθεί και να παρατηρηθεί αυτή η εμπειρία μακριά από τους συγχυτικούς κλινικούς παράγοντες αλλά και την επιρροή που μπορεί να υπάρχει από τα φάρμακα) σε αντίθεση με αυτούς που ποτέ δεν είχαν εμπειρία ακρόασης

 φωνών.



Τα αποτελέσματα της έρευνας αναδεικνύουν μια δεξιότητα των ανθρώπων που ακούνε φωνές, καθώς φαίνεται ότι αυτοί μπορούν να διακρίνουν πιο εύκολα και πιο γρήγορα τις "πραγματικές" φωνές (την ύπαρξη των οποίων αναγνωρίζουμε όλοι/ες), που είναι δυσδιάκριτες για άλλους. Η ανακάλυψη και τέτοιων θετικών συσχετίσεων με την εμπειρία των φωνών αποτελεί μια ενδιαφέρουσα ερευνητική προσέγγιση που συμβάλλει στην αναθεώρηση ευρέως διαδεδομένων διακρίσεων και στερεοτύπων, σύμφωνα με τα οποία όσοι ακούνε φωνές υστερούν σε γνωστικά και άλλα επίπεδα έναντι των "φυσιολογικών".



Και μόνο το ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν συμπτώματα ψύχωσης και ακούνε φωνές είναι κάτι πάρα πολύ θετικό ως το ότι θα μπορούσε να δώσει λύσεις και τεχνικές διαχείρισης σε εκείνους που έχουν συμπτώματα ψύχωσης. Ας πούμε αν κάποιος έχει το μηχανισμό και μπορεί να αναλύσει τον τρόπο που τον κάνει πιο γρήγορο στο να ανιχνεύει μια φωνή ή ενός ήχου θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιον που ακούει μια αρνητική φωνή ή έναν τρομακτικό ήχο να προλάβει να πει κάτι ή να κάνει κάτι στο χώρο που ακούει τις φωνές, πριν ο ήχος ή φωνή σωματοποιηθεί και του προκαλέσει αρνητικά συναισθήματα φόβο και ή παρανοϊκές ιδέες.

ΠΗΓΗ:

http://www.hearingvoices.gr/index.php/el/component/content/article/78-hvathens/150-2017-09-27-07-52-24(accessed 8.3.19)

Ελαφρώς αυξημένος ο κίνδυνος Αλτσχάιμερ για τις γυναίκες που κάνουν μακρόχρονη ορμονική θεραπεία

Η μακρόχρονη χρήση ορμονικής θεραπείας από τις γυναίκες για τον έλεγχο των συμπτωμάτων της εμμηνόπαυσης, σχετίζεται με ελαφρώς αυξημένο κίνδυνο για την εμφάνιση της νόσου Αλτσχάιμερ, σύμφωνα με μια νέα φινλανδική επιστημονική έρευνα, την μεγαλύτερη έως τώρα που κάνει αυτή τη συσχέτιση.

Ο απόλυτος κίνδυνος είναι πάντως μικρός: εννέα έως 18 έξτρα περιστατικά Αλτσχάιμερ ανά 10.000 γυναίκες 70-80 ετών ετησίως. Η ηλικία στην οποία ξεκινά η ορμονοθεραπεία, δεν φαίνεται να παίζει ρόλο στον μελλοντικό κίνδυνο.

Οι ερευνητές τόνισαν ότι αν και η πιθανότητα είναι μικρή, οι γυναίκες καλό είναι να ενημερωθούν για τον πιθανό κίνδυνο από την παρατεταμένη χρήση των ορμονών λόγω εμμηνόπαυσης, η οποία μπορεί να συνοδεύεται από εξάψεις, εφίδρωση, μειωμένη σεξουαλική διάθεση, ψυχολογικά «σκαμπανεβάσματα» και άλλα συμπτώματα. Υπάρχει μια ποικιλία σχετικών θεραπειών, όπως χάπια μόνο με οιστρογόνα ή με συνδυασμό οιστρογόνων και προγεσταγόνων, κρέμες, τζελ, δερματικά επιθέματα κ.α.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Τόμι Μίκολα του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό British Medical Journal (BMJ), συνέκριναν στοιχεία για περίπου 84.700 γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση που είχαν διαγνωσθεί με Αλτσχάιμερ, με άλλες τόσες γυναίκες χωρίς Αλτσχάιμερ. Περίπου 11.800 γυναίκες είχαν κάνει ορμονική θεραπεία για πάνω από δέκα χρόνια.

Διαπιστώθηκε ότι η ορμονοθεραπεία από το στόμα σχετιζόταν με 9% έως 17% μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης Αλτσχάιμερ, ενώ δεν υπήρχε ανάλογη αύξηση του κινδύνου για την κολπική ορμονοθεραπεία με οιστραδιόλη.

Oι ερευνητές επεσήμαναν ότι η μελέτη τους δεν μπορεί να αποκλείσει πως και άλλοι παράγοντες -πέρα από την ορμονοθεραπεία- μπορεί να έχουν επηρεάσει τα ευρήματα τους. 'Αλλες μελέτες στο παρελθόν μάλιστα έχουν καταλήξει στο αντίθετο συμπέρασμα, ότι η ορμονική θεραπεία της εμμηνόπαυσης μπορεί να προστατεύει από την άνοια.

Το Βασιλικό Κολλέγιο Παθολόγων της Βρετανίας δήλωσε ότι η έρευνα δεν αποδεικνύει πως η ορμονοθεραπεία προκαλεί Αλτσχάιμερ, συνεπώς οι γυναίκες μπορούν να τη συνεχίσουν, εφόσον υποφέρουν από έντονα συμπτώματα εμμηνόπαυσης. Οι περισσότερες γυναίκες έχουν τέτοια συμπτώματα για περίπου τέσσερα χρόνια, αλλά αυτά μπορούν να διαρκέσουν έως 12 χρόνια.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/1013469/article/ygeia/ygeia-epikairothta/elafrws-ay3hmenos-o-kindynos-altsxaimer-gia-tis-gynaikes-poy-kanoyn-makroxronh-ormonikh-8erapeia(accessed 7.3.19)

Πως η στεναχώρια εξασθενεί το ανοσοποιητικό μας σύστημα

Βρετανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι μια μεγάλη στεναχώρια επιδρά τόσο πολύ αρνητικά τον οργανισμό, ώστε εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα, παρέχοντας, συνεπώς, την ευκαιρία σε επικίνδυνα μικρόβια να του επιτεθούν.




Το εν λόγω εύρημα εξηγεί περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι αρρωσταίνουν βαριά ή και πεθαίνουν ακόμα όταν χάνουν τον/την σύντροφο της ζωής τους. Αυτό έγινε για παράδειγμα στην περίπτωση του διάσημου μουσικού Τζόνι Κας, που πέθανε το 2003 από επιπλοκές του διαβήτη.

Ο Κας είχε χάσει 4 μήνες νωρίτερα τη σύζυγό του Τζουν και οι συγγενείς του είχαν πει τότε πως ο 71 ετών συνθέτης και τραγουδιστής δεν άντεξε τον θάνατό της.

Τα ουδετερόφιλα

Ανοσολόγοι από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ ανακάλυψαν ότι τα αυξημένα επίπεδα στρες και κατάθλιψης που προκαλεί η μεγάλη στεναχώρια, μπορεί να επηρεάσουν τη λειτουργία ενός είδους λευκών αιμοσφαιρίων, τα οποία λέγονται ουδετερόφιλα. Τα ουδετερόφιλα, που ανήκουν στο ανοσοποιητικό σύστημα, είναι υπεύθυνα για την καταπολέμηση βακτηριακών λοιμώξεων, όπως η πνευμονία.

Οι επιπτώσεις της στεναχώριας σε αυτά είναι πιο έντονες στους μεγάλης ηλικίας ανθρώπους. Και αυτό, επειδή έπειτα από τα 65 ο ανθρώπινος οργανισμός χάνει τη δυνατότητα να παράγει μία ορμόνη που μπορεί να εξουδετερώσει την εν λόγω αρνητική επίδραση.

«Υπάρχουν πολλές περιγραφές ζευγαριών που ήταν παντρεμένα επί 30 ή 40 χρόνια και όταν πέθανε ο ένας, ο άλλος τον “ακολούθησε” πολύ σύντομα. Ως φαίνεται, υπάρχει βιολογική βάση σε τέτοιου είδους περιστατικά», ανέφερε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Τζάνετ Λορντ, καθηγήτρια Βιολογίας των Ανοσοκυττάρων και διευθύντρια στο Κέντρο Έρευνας της Υγιούς Γήρανσης του πανεπιστημίου.

«Οι άνθρωποι αυτοί δεν πεθαίνουν από το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς, αλλά από “διαλυμένο” ανοσοποιητικό σύστημα, που επιτρέπει την εκδήλωση πάρα πολύ σοβαρών λοιμώξεων».

Κορτιζόλη και DHEA

Τα ευρήματα βασίζονται σε αναλύσεις του ανοσοποιητικού συστήματος και των ορμονικών επιπέδων 48 υγιών εθελοντών ηλικίας 65 ετών και πάνω. Οι μισοί από αυτούς είχαν χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο μέσα στο τελευταίο 12μηνο.

Η αντιβακτηριακή δράση των ουδετερόφιλων στους εθελοντές που πενθούσαν βρέθηκε σημαντικά μειωμένη συγκριτικά με εκείνη στους υπόλοιπους εθελοντές.

Επιπλέον, όσοι πενθούσαν είχαν και σημαντικά αυξημένα επίπεδα της ορμόνης του στρες, της κορτιζόλης, η οποία είναι γνωστό ότι καταστέλλει τη δραστηριότητα των ουδετερόφιλων.

Τη δράση αυτή της κορτιζόλης καταστέλλει μία άλλη ορμόνη, η DHEA– και η αλληλεπίδραση των δύο ορμονών είναι που επιτρέπει στο ανοσοποιητικό σύστημα να λειτουργεί φυσιολογικά, ακόμα και σε περιόδους πένθους. Ωστόσο, η παραγωγή της DHEA μειώνεται με την ηλικία.

«Ένα άτομο ηλικίας 70 ετών, παράγει το 10-20% της ποσότητας της DHEA που παράγει ένας 30άρης», εξήγησε η δρ Λορντ. «Η έλλειψή της DHEA όμως δίνει την ευκαιρία στην κορτιζόλη να εξουδετερώσει τα ουδετερόφιλα κύτταρα, με συνέπεια να αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνη η μεγάλη στεναχώρια για τους ηλικιωμένους».

Η ίδια ερευνητική ομάδα έχει ανακαλύψει ότι την ίδια ορμονική διαταραχή προκαλεί στους ηλικιωμένους και το κάταγμα του ισχίου, γεγονός το οποίο εξηγεί γιατί το περίπου 25% των ατόμων ηλικίας άνω των 80 ετών που παθαίνουν αυτό το κάταγμα, χάνουν μέσα σε ένα χρόνο τη ζωή τους.

ΠΗΓΗ:

https://www.newside.gr/2019/01/stenaxoria-eksasthenei-anosopoiitiko-sistima-2/#(accessed 7.3.19)

Norwegian Clinical Psychologists Reveal The Complexities Involved In Working With Children And Teens Experiencing Gender Dysphoria

With the number of referrals to the UK’s only gender identity development service (GIDS, at the Tavistock and Portman NHS Trust) increasing sharply in recent years – a pattern seemingly mirrored in other European countries and the US (anecdotally, at least — many countries don’t keep comprehensive data the way the UK does) – debate has inevitably intensified over how best to help transgender and gender nonconforming (TGNC) youth. As some expert clinicians have pointed out, there has been a tendency for commentators, campaigners and the general public to adopt an oversimplified view in which therapists are seen as fitting one of two categories: those who don’t believe their clients when they say they are trans (and who are therefore condemned by trans advocacy groups for practicing conversion therapy), and others who simply accept their clients’ statements about their gender, and who are therefore affirming or affirmative.

The clinical reality is more complicated: these days, there is a welcome consensus against actual conversion therapy— forcing a young person to “go back” to being cisgender — but at the same time responsible clinicians do not simply nod along to what a young person with gender dysphoria says. There are complexities inherent to childhood and adolescent development, and many experts warn it’s important not to accidentally medicalise perfectly normal qualms about growing up, hitting puberty, and being exposed to powerful and often frustratingly restrictive gender roles. Young people present at gender clinics with a wide variety of issues ranging from comorbid mental-health issues to unexamined trauma, and the process of helping them determine the best path forward, particularly with regard to medical interventions like puberty blockers or cross-sex hormones, is a lot more complicated than making a rapid decision to deny or approve such interventions.

Indeed, in an open-access practice review published in the BMJ last year, clinicians at UCL, GIDS and Great Ormond Street Hospital explained that the thorough psychosexual assessment period for such clients “usually takes 6 months or more over a minimum of four to six sessions” and involves a range of psychometric measures and interviews, covering the client’s expectations and understanding of social and physical transition, their mood and emotional functioning. The review adds that, “With the adolescents, there is an in-depth consideration of their sexuality and fertility, and possible preservation approaches are discussed. The attitude of important people in the child’s life towards gender dysphoria needs to be explored and understood.”

Now a study published in Psychology & Sexuality by a pair of Norwegian researchers, Reidar Schel Jessen and Katrina Roen, has explored these complexities from clinical psychologists’ perspective, including what it means to help a young person work through the issues they are facing and to make important decisions about medical treatment.



For the study, “Five clinical psychologists working with gender non-conforming youth in an interdisciplinary team at a specialized gender identity clinic in Europe participated in interviews.” In reading their work, I was struck repeatedly by how similar their experiences were to what I heard when I spoke with American clinicians for an in-depth article about transgender youth for The Atlantic. For example, Jessen and Roen write that “Sometimes the clients themselves want to transition, but sometimes the possibility seems driven by the family or others in the young person’s life, such as school staff.” The pair include a poignant example of this:


One young person I worked with […] was referred by school. Biological male, who presented in very… like stereotypically… call it female clothes, like pink and yellow, long hair. Often was read as female, and the school didn’t know what to do with the young person. But when I met the young person, the young person didn’t have any issues with the body or […] developing in a masculine way. So all, so I was kind of again looking at where the stress lies, and it was really in the separation or gender division at school […] and they would ask him to cut his hair short, because he is a boy […] and I think in my report I wrote that… you know, I would really advise you not to address… the pupils as girls and boys, but just call them pupils, students. (Participant C)

I didn’t come across any examples quite so dramatic in my own reporting, but this was a common general storyline: I noted that “Several of the clinicians I spoke with, including Nate Sharon, Laura Edwards-Leeper, and Scott Leibowitz, recounted new patients’ arriving at their clinics, their parents having already developed detailed plans for them to transition. ‘I’ve actually had patients with parents pressuring me to recommend their kids start hormones,’ Sharon said.”

Kids who are gender nonconforming often make adults uncomfortable, and in some cases one way adults attempt to dispel this discomfort is to push for transition. “The [clinical psychologist] participants have the impression that sometimes the school or family expect these young boys to transition to girls,” write Jessen and Roen, “because they do not want them to be feminine boys. This illustrates how difficult it can sometimes be to understand which expectations belong to whom, and how gender non-conforming youth can be referred to the clinic by adults who hold the opinion that gender non-conformity is a problem to be addressed clinically.”

Similarly, as I wrote in my Atlantic article, clinicians told me about instances in which “the child might be capably navigating a liminal period of gender exploration; it’s the parents who are having trouble not knowing whether their kid is a boy or a girl.” Sure enough, this theme of pressure to choose a gender ‘side,’ too, popped up among the Norwegian clinicians:


Participants were concerned about the possibility that binary gender norms force gender non-conforming youth to become “the opposite gender,” instead of allowing them space to explore their unique gender expression. According to the clinical psychologists interviewed, many clients and families believe that gender is binary, and that there are only two gender identities. This belief does seem to influence clients’ expectations of outcomes, and may encourage them to seek physical treatment at the expense of exploratory work. According to the participants, many clients and their families experience societal and community pressure to conform to gender norms.

Exploration and nuance and liminality are key concepts that come up over and over again in interviews with experienced youth TGNC clinicians. But it can be challenging to tell a child who is in distress, or his or her parents, that it’s worth taking a bit more time to explore before proceeding to physical interventions or making other major decisions about transition — perhaps doubly so given the belief in some quarters that “exploration” or “therapy” are near-synonyms for “transphobia” and “conversion therapy.”

As “Participant B” told the researchers, “Not surprisingly, exploratory strategies can be aggravating to clients and families. We are always very subject to this discourse of the bigot […] this idea of you know transphobia […] so people that are bigoted are very narrow-minded […] this is where then you know the power that we then have starts to really create lots of tension and problems.” That is, at the end of the day, clinicians stand between young people (and their parents) and medical treatments they feel they need, so it’s an understandable reaction for delays caused by responsible, thorough clinical work to be misread as transphobia. This tension was partly what motivated last year’s practice review in the BMJ: “Faced with very distressed young people, they [clinicians] may feel under pressure to initiate physical intervention without consultation with psychosocial colleagues,” the review states.

If gender clinics in three very different countries with three very different healthcare systems are experiencing the same sorts of scenarios over and over, that’s a signal that everyone should try to better understand what’s going on. Many of the young people mentioned in this study likely will, in the long run, benefit from puberty blockers and hormones. But some won’t — their gender exploration will lead them elsewhere, whether or not they come to identify with their biological sex. It’s important to understand what separates these two groups, and scientists have only barely begun to do so.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/02/25/norwegian-clinical-psychologists-reveal-the-complexities-involved-in-working-with-children-and-teens-experiencing-gender-dysphoria/(accessed 4.3.19)

Different Kinds Of Loneliness – Having Poor Quality Relationships Is Associated With Greater Distress Than Having Too Few

Loneliness not only feels bad, experts have characterised it as a disease that increases the risk of a range of physical and psychological disorders. Some national prevalence estimates for loneliness are alarming. Although they can be as low as 4.4 per cent (in Azerbaijan), in other countries (such as Denmark) as many as 20 per cent of adults report being either moderately or severely lonely.

However, there’s no established way of identifying loneliness. Most diagnostic methods treat it as a one-dimensional construct: though it can vary in degrees, someone is either “lonely”, or they’re not. A new approach, outlined in a paper published recently in Social Psychiatry and Psychiatric Epidemiology, suggests that loneliness should in fact be divided into three sub-types, two of which are associated with poor mental health.



Philip Hyland at Trinity College Dublin and colleagues studied a nationally representative sample of 1,839 US adults aged between 18 and 70, all of whom had experienced at least one traumatic event in their lifetime. (This allowed the team to also look for associations between childhood or adult trauma and loneliness.) Most were married or living with a partner.

Participants completed a six-item scale that measured feelings of “social loneliness” (focusing on perceptions of the quantity of one’s social relationships) and “emotional loneliness” (which focused on perceptions of the quality of one’s relationships). They also completed questionnaires assessing levels of childhood and adult trauma, depression and anxiety, and their psychological wellbeing.

Following convention, the 17.1 per cent of participants who scored a certain amount above the average loneliness score for the sample (by more than one standard deviation) were classified as “lonely” – a figure comparable to that found previously in many other countries.

However, the researchers also used a statistical technique to look for qualitative differences between the participants’ loneliness responses, and this revealed four distinct classes.

The first class – which they called “low loneliness” – was characterised by low scores on both types of loneliness, social and emotional. Just over half the participants fell into this category. The second class – “social loneliness” – making up 8.2 per cent of the sample, comprised people low on emotional loneliness, but high on social loneliness. The third class – “emotional loneliness” – made up just over a quarter of the total sample and was characterised by the opposite pattern of high emotional loneliness but low levels of social loneliness. People in the fourth and final “social and emotional loneliness” class, accounting for 12.4 per cent of the sample, scored high for both types of loneliness.

The researchers found a clear gradient of psychological distress across the classes. People in the low loneliness class were, predictably, least distressed, followed by people in the “social loneliness” class, then the “emotional loneliness” class, and finally the “social and emotional loneliness” class. In fact, people in both these last two classes had levels of symptoms of depression, anxiety and negative psychological wellbeing that were reflective of a psychiatric disorder.

In other words, quality of relationships appears more important to mental health than the sheer number of them.“These results indicate that while the experience of social loneliness is associated with slight diminutions in overall mental health, relative to the low loneliness class, the experience of emotional loneliness has a substantially greater, and more negative impact on overall mental health status,” the researchers write. “The combination of social and emotional loneliness is associated with the poorest mental health status,” they note.

People who belonged to the emotional loneliness class were more likely to be female, younger than average for the group, not in a relationship and to have suffered an increased number of childhood traumas. (Every childhood traumatic experience increased the odds of belonging to the emotional loneliness class by 28 per cent.) The same associations were true for the “social and emotional” loneliness class – except they were also characterised by a greater number of adult traumas.

At 39.0 per cent, the total percentage of participants who fell into the two loneliness classes characterised by clinically relevant levels of psychological distress was much higher than the 17.1 per cent loneliness figure obtained using the conventional one-dimensional approach. “This finding indicates that by recognising naturally occurring subtypes of loneliness, the number of people experiencing a form… that is likely to be of clinical relevance is more than double the number identified when loneliness is conceptualised as a unidimensional construct,” the researchers note.

The work suggests that in assessing loneliness, whether in an individual or at a national level, it’s important to recognise there are various subtypes. It also supports findings from some other studies that it’s the quality, not quantity, of your relationships that really matters. As the researchers conclude: “From a societal perspective, and in the interests of reducing the burden of psychological distress, efforts should be made to enhance the quality of social connections as opposed to promoting the virtues of larger social networks.”

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/02/20/different-kinds-of-loneliness-having-poor-quality-relationships-is-associated-with-a-greater-toll-than-having-too-few/(accessed 4.3.19)